Kącik cudzej twórczości

Nie będe komętować!
Napiszę poprostu coś co mi się spodobało.
Laughing

Nagim spojrzeniem
dosięgasz
moich myśli pełnych
grzechu

- Bosa miłość
biegnie nad rzekę
gdzie wśród traw
zroszonych mgłą
ty Mały Książe
widzisz we mnie
Różę

Pochyla się przed nami
niebo

- i nagle
noc
nieodgadniona
porywa cie -

Pod stopami
topnieją kamienie
kiedy gwiazdy uciekają
słońcu
a ja
wspinam się
nasłuchując

"Wspomnienie" - Anna Andrych

Charles Baudelaire - "Abel i Kain"

I

Plemię Ablowe, pij i szalej,
Bóg ci uśmiecha się życzliwie.

Plemię Kaina, w jarzmie dalej
Męcz się i konaj rozpaczliwie.

Plemię Ablowe, twa ofiara
Miła jest nozdrzom Serafina.

Plemię Kaina, twoja kara
Czy będzie miała kiedy finał?

Plemię Ablowe, w obfitości
Zbóż i trzód wschodzi siew twój płodny.

Plemię Kaina, twe wnętrzności
Wyją przeciągle jak pies głodny.

Plemię Ablowe, brzuch swój grzejesz
Przed swym ogniskiem patriarchalnym.

Plemię Kaina, wciąż drętwiejesz
Z zimna jak szakal w norze skalnej.

Plemię Ablowe, kochaj, płódź się,
Twe złoto mnoży twoją chwałę.

Plemię Kaina, dalej trudź się,
Poskramiaj żądze wybujałe.

Plemię Ablowe, w tłuszcz obrastaj,
Jak roje pluskiew w starym gracie.

Plemię Kaina, z wsi i miasta
Pędź swe potomstwo ku zatracie.

II

Plemię Ablowe, ziemi grudy
Użyźni ścierwo twoje gnoje.

Plemię Kaina, twoje trudy
Wydadzą wreszcie plony hojne.

Plemię Ablowe, nóż pobity
Przez ogień na twe pohańbienie.

Plemię Kaina, wzleć w błękity
I Boga stamtąd strąć na ziemię.

Wiersz jest naprawde dobry zresztą jak i autor...nie trzeba go komentować wystarczy patrzeć z zamkniętymi oczami...wystarczy słuchać szeptów...

Jacek Kaczmarski - "Krzyk"

"Dlaczego wszyscy ludzie mają zimne twarze?
Dlaczego drążą w świetle ciemne korytarze?
Dlaczego ciągle musze biec nad samym skrajem?
Dlaczego z mego głosu mało tak zostaje?

Krzyczę, krzyczę, krzycze w niebogłosy,
A zatykam uszy swe!
Smugi w powietrzu i mój bieg,
Jak prady niewidzialnych rzek,
Mój własny krzyk, mój własny krzyk ogłusza mnie!
Choć zatykam uszy swe!
Mój własny krzyk mój wąłsny krzyk ogłusza mnie!

Kim jest ten człowiek, który ciągle za mną idzie?
Zamknięte oczy ma i wszystko nimi widzi!
Wiem, że on wię, że ja się strasznie jego boję,
Wiem, że coś mówi, lecz zatkałam uszy swoje.

Krzyczę, krzyczę, krzycze w niebogłosy,
A czy ktoś zrozumie to?
NIe kończy się ten straszny most,
i nic się nie tłumaczy wprost,
Wszystko ma drugie, trzecie, czwarte, piąte dno!
A czy ktoś zrozumie to?
Wszystko ma drugie, trzecie, czwarte, piąte dno!

Mówicie o mnie, ze szalona, że szalona,
Mówicie o mnie, ja to samo krzycze o was!
I swoim krzyczem przez powietrze drąże drogę,
Po której wszyscy inni iśc w milczeniu moga.

Krzyczę, krzyczę, krzycze w niebogłosy,
A ktoś chwyta woła stój!
Wiem, ze nadchodzi czas,
gdy będzie musiał kazdy z was
uznać ten krzyk, ten krzyk z mych niemych ust!
ZA SWÓJ!"

Samotność

Samotność jest jak deszcz.
Z morza powstaje, by spotkać zmierzch:
z równin niezmiernie szerokich, dalekich,
w rozległe niebo nieustannie wrasta.
Dopiero z nieba opada na miasta.

Mży nieuchwytnie w godzinach przedświtu,
kiedy ulice biegną witać ranek,
i kiedy ciała nie znalazłszy nic,
od siebie odsuwają się rozczarowane;
i kiedy ludzie co się nienawidzą,
spać razem muszą - bardziej jeszcze sami:

samotność płynie całymi rzekami.

(Autor oryginału: Rilke Rainer Maria)
(Tłumacznie: Janina Brzostowska)